euskalkultura.eus

Buenos Aires, Argentina. Publicamos los textos correspondientes a los tres escritos breves vencedores del concurso de redacción, en su versión original en euskera, seguido de una sinopsis en castellano.

HAINBESTE GIROA
Autora: Rocío Basterra (Unión Vasca de Bahía Blanca)

Viedmako euskal etxeak urte gutxi ditu. Horregatik, mementuz ez dauka egoitzarik. Euskara emateko gela bat alokatzen dugu hilean bi igandetan. Umeentzat saloia apaintzen dugu euskal giroa sortzeko.

Horretarako, hormetan irudiak eta kartelak jarri ohi ditugu, musika ere bai, besteak beste. Behin, klase batean ariketa bat egiten ari ginen: gorputzaren zatiak margotu behar zituzten eta nik (Pirritx eta Porrotxen abestiak jarrita) esaten nien zer margotu eta zein koloretakoa, hau da: " ...burua (eskuz seinalatzen nuen bitartean) gorria, eskuak urdinak... ".

Ikasleetako batek, Imanolek, 4 urtekoak, ezinegon handia erakusten zuen nik hitz egitean, eta bat-batean begiratu eta esan zidan: "Seño, por qué acá hablamos todos en Inglés?"

[Las clases de euskera en Viedma se dan en un aula que el centro alquila. El aula está completamente adornada con dibujos y carteles de Euskal Herria y, como es natural, con frases en euskera. Un día la profesora estaba enseñando a los niños cómo se dicen las diferentes partes del cuerpo con una canción de los payasos Pirritx eta Porrotx y un alumno, de tan sólo cuatro años, le preguntó a la profesora: "Seño, por qué acá hablamos todos en Inglés?"]

INOZENTZIO KORRIKALARIA OTE DA?
Autora: Alicia Itcea

Pasa den Barnetegia Arrecifesen izan zen. Leku ederra, jende jatorra. Baina arazo txiki bat genuen: Hotela Euskal Etxetik urrun geratzen zen,  lau kilometrotara. Konbi zahar hat ikasleok hartu behar genuen bidaia egiteko. Nire taldean hamar ikasle ginen. Inozentzio ikasle ona zen eta beti unean klasera iristen zen. Ostegun goizean lnozentzio klasean egon zen, haina hamaiketakoaren ondoren inon ez zen agertzen. Ikasgelan ez zegoen, pasabidean ere ez; irakasleak kezkatuta galdetu zigun non zegoen Inozentzio.

Bat-batean Inozentzio ikasgelara sartu zen, gorri-gorri, izerditan eta irakasleari esan zion: “Barkatu, arazo batengatik berandu etorri naiz klasera” eta berehala jarraitu zuen: “Kafea edanda, tripako mina sentitu dut, euskal etxeko komunean norbait zegoen, ez dut astirik pentsatzeko, orduan korrika hotelera joan naiz. Zorritxarrez, hotelean neskamea komuna garbitzen ari zen eta berriro itxaron behar izan dut. Azkenean korrika itzuli naiz”. Ikaskide guztiok isilik geunden, baina bat-batean barre-algarak egin genituen, irakasleak gorri gorri ere bai, galdetu zion: “Korrikalaria zara zu?”.

[Durante el último barnetegi de euskera celebrado en Arrecifes, el hotel quedaba a cierta distancia de la euskal etxea. Un día, uno de los alumnos más puntuales, Inocencio, no llegó a la clase y todos estaban preocupados. Finalmente, apareció, bañado en sudor y muy colorado. Su explicación fue que estando en la euskal etxea, había sentido ganas de ir al baño y como el baño estaba ocupado corrió hasta el hotel. Por eso la demora y el estado en el que apareció. Sus compañeros en un primer momento lo miraron en silencio pero luego todos soltaron una carcajada. Y el profesor le preguntó: “Korrikalaria zara zu?” “sos corredor?”]

APATX EGIN ETA LURREAN JEZARRI ZEN
Autores: Grupo de Euskera de Bahía Blanca

Bahía Blancara etorri nintzenean euskara ikasten hasi nintzen. Tenore hartan gure irakaslea ostiralero joaten zen Santa Rosara, hemendik laurehun eta berrogeita hamar kilometrora dagoen La Pampako hiriburura, euskara klaseak ematera. Bazkaldu ondoren autobusa hartzen zuen eta, sei ordu barru, taxi bat Unibertsitateraino, Euskal Etxeak egoitzik ez zuenez han elkartzen zirelako euskara ikastearren. Klasea bukatuta, afaltzeko astirik ez, berriz ere autobusa hartzen zuen, bere etxera ordu txikitan heltzeko.

Larunbatero Bahiako txikiekin egoten zen bederatzi t'erdietatik eguerdirarte eta guretzako saioa eskatu genionean zortzietatik bederatzi t'erdiak arteko tartea baino ez zuenean, hori hartu genuen. Gauzak horrela, dexente nekatuta baina umore onez, ariketak, jokoak, abestiak eta azalpenak eskaintzen zizkigun larunbateko goiza esnatzen hasten zenean.

Egun batean, arbelean idazten ari zela, beheko partera ailegatzean, nekearen nekez, apatx egin zuen eta bertan geratu zen minutu batean, arbelari begira. Jira egitean taldeko guztiok mahaipean harrapatu gintuen, koadernoak eta guzti.

--Zer gertatzen zaizue?- galdetu zigun, erdi harrituta eta beste erdia barrez lehertzen.

Orduan gutako batek lasai asko erantzun zion:

-Irakasle anderea: zu gu baino askoz ere inportanteagoa zara, eta gure buruek zureak baino beherago egon behar dute, xumeek erreginarekin egiten duten bezala.

Lastima! Oso ondo hartu zuen txantxa hura, baina geroztik ez zen berriro lurrean eseri.

[La profesora de euskera de Bahía Blanca viajaba todos los viernes desde Bahía Blanca a Santa Rosa, La Pampa, a dar clases. Este viaje le llevaba muchas horas y llegaba exhausta a la clase de euskera de Bahía que, además, comenzaba muy temprano a la mañana, lo que sin embargo, no la privaba de su buen humor. Por este motivo un día la profesora se sentó en el piso desde donde llegaba a escribir en la parte más baja del pizarrón.  Pero de pronto, al darse vuelta, vio a todos sus alumnos también sentados en el piso, debajo de la mesa. Al preguntarles qué les sucedía un alumno le contestó con mucha humildad: “Profesora, usted es más importante que nosotros y nuestras cabezas tienen que estar más abajo que la suya”. La profesora tomó bien el chiste de los alumnos pero desde entonces no volvió a sentarse en el suelo]